Wiebel wiebel. Focus. Wiebel wiebel. Draai. Wiebel wiebel. Tik.
Je zou denken dat het een dans op papier kan zijn. Geen zorgen, het zijn geen ambities om choreograaf te worden. Het is gewoon een staat van zijn -al zittend. Zoals mijn vrienden kunnen beamen. Want die doen vrolijk mee. Wellicht dan toch een gezamenlijke dans! Wat ik probeer te formuleren kost namelijk concentratie die ik vandaag schijnbaar thuis op de bank heb laten liggen. Zoals ik al vaak zeg (en waarschijnlijk niet genoeg) is hoeveel je boft met vrienden die blijven, een veilige haven. Mensen die je niet verlaten. Of dit nu familie is en/of vrienden, het voelt (ongeveer) hetzelfde. Punt is alleen dat ik vergat dat ook zij niet onuitputtelijk zijn. Dat er een grens ligt in het vragen van hulp aan de ander. Want dat deed ik. Schaamteloos. Vragen en vragen en vragen om knuffels. Om gesprekken. Ik slurpte de energie van een ander als Winnie zijn honingpot leeg. Je leeft in zo’n bubbel. Je hebt je handen zo vol aan jezelf; om je bed uit te komen, je veters te strikken, dat het op een gegeven moment alleen nog maar jij is. En een vage schim van wat de buitenwereld lijkt te zijn trekt langs. Ik vind het vreselijk dat ik me niet heb beseft dat mijn omgeving uitgeput was. Dat ik ze leegzoog. Ik gebruikte ze als psycholoog, als oplaadpunt. Mijn constante, onuitputtelijke oase. Wat een geduld moeten ze hebben gehad om te zien dat ik geen hulp wilde, dat ik ontkende dat er echt teveel mis was en dat het me niet meer lukte om het zelf op te lossen. Natuurlijk zijn ze er voor steun. Het gevaar zit ‘m in de overvraging. Die grens is flinterdun. Het vinden van een balans in het zijn van een goeie vriend/vriendin/familielid en hulp willen bieden zonder dat het ten koste gaat van jezelf is super moeilijk. Vind het nu, een aantal jaar later, nog steeds lastig om die grens niet te overschrijden. En ik schaam me ook ontzettend voor dit egocentrische deel wat ik kennelijk ook in me heb. Maar het is nodig om deze stukjes te delen. Om te zorgen dat ik niet weer diezelfde fout ga maken. Dat ik in de gaten houdt hoe het met mijn omgeving gaat en niet verdwijn in die eigen-welzijn bubbel. En wellicht wat meer bewustzijn te creëren voor mensen die hier ook mee te maken. Ik zou willen dat we allemaal ons eigen oplaadstation hadden. Even bijtanken. En dan samen weer verder.
Comments
Oké. Je moet dus niet je medicijnen vergeten en voorkomen dat je er accuut mee stopt.
Maar ik ben er weer. Ik voel me weer licht vanbinnen. Wat een troep slik je dan. Als je hele zijn in een paar dagen door het afvoerputje kan worden weggespoeld. Althans, zo voelt het. Maar die troep is er gelukkig om te helpen. Ik heb vele gesprekken gevoerd over medicatie. Over mijn haat tegenover de farmaceutische industrie. Over de Ritalin goudmijn. Over ADHD medicijnen en of ik die nodig had. Over goed functioneren en het zelf willen kunnen oplossen. En uiteindelijk ben ik gezwicht. Je kunt tot bepaalde hoogte dingen zelf oplossen maar helaas en gelukkig heeft dit ook zijn limiet. Sommige dingen worden gewoonweg niet goed doorgegeven daarboven. Wat veel mensen niet weten is dat onder andere een depressie grotendeels 'iets chemisch' is in Jip en Janneke taal. Je hersenen voeren geen geluksstofjes meer door. Endorfine die normaalgesproken wel aanwezig is. Maar omdat ieder mens een complex, uniek iets is zijn er ook zoveel verschillende medicijnen nodig. En is testen welke bij jou past een pre. Niks om je voor te schamen. Iedereen heeft een steuntje in de rug nodig. Je neemt toch ook paracetamol als je hoofdpijn hebt? Ik slik geen medicatie meer voor/tegen ADHD. Omdat een neutrale staat van zijn niet bij mij past. Ik heb liever enorme pieken met dan ook maar de enorme dalen. Ik ken helaas geen grijs gebied. En toch, ondanks de vele onhandigheden die het met zich meebrengt zorgt het het ook voor creativiteit. Voor het pure genieten en enthousiasme die me voortduwt. Het één kan helaas niet zonder het ander. Ik slik wel medicijnen die zorgen dat die enorme dalen die dit met zich meebrengt minder diep worden. Dat mijn angsten minder erg zijn etc. Na veel gekloot (want dat is het) met testen ben ik eindelijk tevreden met wat ik nu heb. Het is niet ideaal en ik wil er ook ooit weer vanaf. Maar voor nu gaat het beter dan het de laatste tijd is gegaan. Het juiste duwtje vinden is het waard. Begrijp me niet verkeerd. Dit is geen pro-medicatie betoog. Het is voor al die ploeterende, sterke mensen die het perse zelf willen kunnen waar ik tegen wil zeggen: het is niet erg om toe te geven dat je niet álles zelf kunt oplossen. Overleg gewoon goed welk steuntje in je rug je kunt gebruiken. Je hoeft het niet altijd alleen te doen. Draag me tot ik het zelf dragen kan
tot ik vertraag en dan je ademhaling de mijne maak. Draag me tot ik de code kraak en mezelf weer dansen laat. Ik kom niet kijken voor het eerst ik ben hier al eens eerder geweest. Een sprintje getrokken, stil gestaan dingen die ik zonder jou niet anders had gedaan. Als ik mijn tanden weer eens zet in dat immens gedachteweb van zorgen die er niet toe doen, draag jij me dan de drempel over zonder ring en zonder zorgen. Denken doen we wel weer morgen. Vind je erg als ik je zachtjes even bijt tot mijn tand je huid een beetje splijt. Ik krijg er geen genoeg van om te zien wat je dan doet zoveel liefde en gegil rondom dat kleine beetje bloed. Ik denk dat ik vandaag
maar eens mijn zit-vlak overvraag en het spreken van de zinnen aan mijn vingers overdraag Om maar met een zin uit Wende Snijders’ lied te beginnen: wat is mijn plan vandaag? Hoe vind je een (niet dé) balans tussen het hebben van pijn en het niet willen weten? Waar houdt je uithoudingsvermogen op en waar zet je de stap vol over je eigen grens? Wat ik doe is proberen een houvast te vinden in dromen die ik gelukkig nog heb. Wende’s album Mens helpt me enorm. Zonder hier 6000 woorden aan te wijden zeg ik alleen maar: gaat dat luisteren. Huiver en geniet. Deze week gaat niet een 100% score worden. Ik hou dat in mijn achterhoofd. Ik zal niet goed kunnen eten én mijn werk goed doen én mijn huis opgeruimd houden én de afwas hebben gedaan n sociale contacten onderhouden én goed zorgen voor mijn lieve hondje. Dus: ga ik vandaag naar de leukste kinderwinkel aan de Westerkade in Utrecht. Koop verslaafd ben ik niet en ik heb niet de illusie dat materialisme gelukkig maakt. Natuurlijk zijn dit maar dingen. Die je (maar) een halve dag verguld kunnen laten voelen. En je kunt ook zonder. Ja. Ook ik. Alleen ik hou van verzamelen. Van nestelen. Me omringen met veel moois wat me inspireert. Of dit nou dingen zijn als boeken, kunst, in mijn ogen kunst van Xenos, prachtmensen of goede gesprekken. Ik koester alles evenveel. Maar als ik alleen wil zijn, dan zijn dingen en zinnen waar ik het meest aan heb. En die ververs je soms. Dit is geen verantwoording afleggen. Ik ben eerlijk naar mezelf en geef het de ruimte als het nodig is. En seriously, you are gonna die if you see what I’ve found haha. --------------------------------------------- Balanceren met een wijntje op het reinste rijtje rand zingen tot het mijn strot uit komt. Rijmen tot het mijn gedachten verstomd. Dromen met tuiten en verzamelen in het kort. Mezelf uiteenzetten en staren tot ik een foto wordt. Ik wil eigenlijk alles en alles en ik tegelijkertijd zijn. Chaotisch gearrangeerd in een heel mooi doosje in een oorverdovend mijn domein. |
Woorden maak ik vuil over (mijn) depressie & burn-out, gedachtegangen van mij en anderen over dit onderwerp. De 'verloren generatie' alias de 'millennials'. En alles wat daaraan gelinkt is. |