Ik wil wel een liedje schrijven.

Draag me tot ik het zelf dragen kan
tot ik vertraag en dan
je ademhaling de mijne maak.
Draag me tot ik de code kraak

en mezelf weer dansen laat.

Ik kom niet kijken voor het eerst
ik ben hier al eens eerder geweest.
Een sprintje getrokken, stil gestaan
dingen die ik zonder jou 
niet anders had gedaan.

Als ik mijn tanden weer eens zet
in dat immens gedachteweb
van zorgen die er niet toe doen,

draag jij me dan de drempel over
zonder ring en zonder zorgen.
Denken doen we wel weer morgen.

Vind je erg als ik je zachtjes even bijt
tot mijn tand je huid een beetje splijt.
Ik krijg er geen genoeg van 
om te zien wat je dan doet
zoveel liefde en gegil
rondom dat kleine beetje bloed.