Papieren dans

Wiebel wiebel. Focus. Wiebel wiebel. Draai. Wiebel wiebel. Tik. 
Je zou denken dat het een dans op papier kan zijn. Geen zorgen, het zijn geen ambities om choreograaf te worden. Het is gewoon een staat van zijn -al zittend. Zoals mijn vrienden kunnen beamen. Want die doen vrolijk mee. 
Wellicht dan toch een gezamenlijke dans! 

Wat ik probeer te formuleren kost namelijk concentratie die ik vandaag schijnbaar thuis op de bank heb laten liggen. 
Zoals ik al vaak zeg (en waarschijnlijk niet genoeg) is hoeveel je boft met vrienden die blijven, een veilige haven. 
Mensen die je niet verlaten. Of dit nu familie is en/of vrienden, het voelt (ongeveer) hetzelfde. 
Punt is alleen dat ik vergat dat ook zij niet onuitputtelijk zijn. Dat er een grens ligt in het vragen van hulp aan de ander. 
Want dat deed ik. Schaamteloos. Vragen en vragen en vragen om knuffels. Om gesprekken. 
Ik slurpte de energie van een ander als Winnie zijn honingpot leeg. 

Je leeft in zo’n bubbel. Je hebt je handen zo vol aan jezelf; om je bed uit te komen, je veters te strikken, dat het op een gegeven moment alleen nog maar jij is. En een vage schim van wat de buitenwereld lijkt te zijn trekt langs.  
Ik vind het vreselijk dat ik me niet heb beseft dat mijn omgeving uitgeput was. Dat ik ze leegzoog.  
Ik gebruikte ze als psycholoog, als oplaadpunt. Mijn constante, onuitputtelijke oase. 

Wat een geduld moeten ze hebben gehad om te zien dat ik geen hulp wilde, dat ik ontkende dat er echt teveel mis was en dat het me niet meer lukte om het zelf op te lossen. 
Natuurlijk zijn ze er voor steun. Het gevaar zit ‘m in de overvraging. Die grens is flinterdun. Het vinden van een balans in het zijn van een goeie vriend/vriendin/familielid en hulp willen bieden zonder dat het ten koste gaat van jezelf is super moeilijk. 
Vind het nu, een aantal jaar later, nog steeds lastig om die grens niet te overschrijden. En ik schaam me ook ontzettend voor dit egocentrische deel wat ik kennelijk ook in me heb. 
Maar het is nodig om deze stukjes te delen. Om te zorgen dat ik niet weer diezelfde fout ga maken. Dat ik in de gaten houdt hoe het met mijn omgeving gaat en niet verdwijn in die eigen-welzijn bubbel. 
En wellicht wat meer bewustzijn te creëren voor mensen die hier ook mee te maken.  
Ik zou willen dat we allemaal ons eigen oplaadstation hadden. Even bijtanken. En dan samen weer verder.