Slaaf van je brein

Kijk. Het gaat me er niet om een zielig beeld te schetsen. Om medelijden of -leven te vragen. 
Wat ik zoek is gezond verstand. 
Documentaires zijn er gemaakt, een paar. Met als invalshoek: het niet vooruit te branden zijn. Als ik dit zou horen als ‘de buitenstaander' zou ik ook denken, kom op zeg. Schouders eronder en hup. Want soms heb je inderdaad die schop onder je kont nodig. Niks mis mee!
Toch mist het zo vaak aan zorgvuldige grondlegging. Een basis en niet alleen symptomen. Om te beginnen is er al een probleem daar burn-out en depressie elkaar overlappen als we het alleen maar hebben over symptomen. 
Punt is dat het moeilijke aan deze onderwerpen is dat niemand hetzelfde functioneert en reageert. 
Wat wél bij iedereen hetzelfde is, is dat er ergens een grens wordt bereikt en daar volledig overheen gelopen is. 

Overspannen/burn-out. 
Juist door te hard werken, te hard je best doen en jezelf totaal buiten schot zetten, loop je niet alleen op meer op je  tandvlees maar woon je je gehele reserves uit. Zodat je uiteindelijk niks meer hebt om bij te zetten. En voilà, ergens anders moet het vandaan worden getoverd want stel je voor dat je laat blijken dat je iets niet meer aankan. 
En opeens doet je lijf niet meer wat er van hem/haar/het gevraagd wordt. Het kan leiden tot verlammingsverschijnselen, hartklachten, slechte digestie etc. 
Wat ik bedoel te zeggen is dat je lichaam een punt bereikt waarop het niet meer dient als slaaf van het brein. En helaas snap je dit pas als het stop zegt, want wie gelooft er nou dat het lichaam niet meer luistert naar je hoofd? Ik bedoel kom op zeg, wat een zweverig gedoe. 
Je brein leidt het lichaam, je hersenen besturen het geheel enz. En ja, 4 jaar geleden had ik hetzelfde gezegd.

Psychosomatische uitvallen.
Het valt ook niet uit te leggen dat je op een dag wakker wordt en je merkt dat je armen niet meer overeind komen. Je benen weigeren dienst en een enorme deken van verdriet en moeheid overvalt je. 
De trap opkomen is een onmogelijke taak. Je maag weigert te verteren en huilen is de enige overgebleven emotie en slapen de enige actie. 

Goed. Ik ben nu, ik kan het nauwelijks geloven, 3 jaar (!!) verder. En NOG STEEDS heb ik niet de energie aangevuld die ik had voordat ik ziek werd. Want dat ben je dan. Ziek. Of zoals de hokjes die ik nodig had om mezelf te vergeven en de omgevingen te overtuigen dat ik echt niks meer kon (en dus geen watje was): 
ik bleek ADHD te hebben (omdat ik al zo lang nergens meer op kon concentreren en ik niet snapte hoe ik ooit VWO/HBO had gehaald) die de depressie verergerde, een burn-out die zich aanhaakte en dan nog de psychosomatische uitvallen die het verhaal compleet maakte. 

Stilletjes aan vul in mijn reserves bij. Maar het kost tijd, geduld. En nog steeds moet ik leren die te hebben. Je moet zoveel leren, omgooien, principes kwijt en stigma’s verliezen wil je snappen hoe dit niet weer te laten gebeuren. 
Het is dat doorschieten waar ik zo goed in ben. 
En doorzetten wat ik helemaal niet meer blijk te willen kunnen.