Los van wat is

Woorden tintelen uit mijn vingertoppen. Mijn uiteindes zonder nagel. 
De zachte toetsen doen wat ik wil. 
Met verstomde tong wring ik gevoelens los uit letters die woorden tot een zin maken. 

Ik duw tot ik niet meer duwen kan.
Eb wordt vloed en weer eb wordt vloed en ebt een sussend patroon.
Er is geen ruimte voor de angst van het grijze gebied. Je weet waar het eindigt en waarom het begon. 
Angst voor het gemiddelde.
Ik trek een schokkende beweging in een strakgetrokken lijn. Laat het los. 
Wat zal er worden van een uitgerekt strak stuk.
Lummelt het langzaam tussen vaste streken of ploft het zonder te knipperen moedeloos de zwaartekracht tegemoet? 

Geen kou komt er tussen de letters en de druk die ik zet. Ik duw ze zachtjes tot ik krijg wat ik wil. 
Ze komen voort uit de vingers die zich even in het niets begeven.
Morgen kijk ik het wel weer recht in de ogen. 

Nu laat ik even los. 
Laat ik los van wat is.