Een competitieve taalbarrière

Nadat radio DJ bij Qmusic,Stephan Bouwman, zijn ei kwijt was over zijn burn-out/depressie/klotedagen vroegen veel mensen me of dit ook had gezien en vooral wat ik ervan vond. 
Dapper. In eerste instantie. Het grappige is dat je het niet perse opbiecht naar de buitenwereld. Het is meer dat wanneer de woorden je mond verlaten het vooral echt wordt voor jezelf. Die stap heb ik ervaren als de aller-lastigste. 

En toch. Het verwoorden van die diepte waar je je dan (eventueel tijdelijk, naargelang het heeft geduurd om je erin te werken) in bevindt blijkt toch vrijwel onmogelijk; “..dat het gewoon kut met me gaat”. Cynici hebben je hier al bij de neus. Want we hebben allemaal wel onze zogenaamde kut-dagen. Even rusten, goed slapen en morgen gaat het stukke beter.
En nee natuurlijk gaat het er niet om wat de buitenwereld van je vind. Je hoeft je niet te verantwoorden. Maar hoe komt het toch dat we geen taal kunnen vinden voor een kuil waarin we inmiddels met zovelen zitten?
En waarom voelt het alsof je moet bewijzen dat je je meer ruk voelt dan een ander? Is dit dan ook een competitie geworden in een maatschappij waar het allemaal om het bewijzen van het individu draait?

Ik heb jarenlang gewenst dat het een soort gebroken been zou zijn. Dan was het tenminste zichtbaar. Dat mijn ledematen het niet meer deden vond ik stiekem een enorme opluchting. Het gaf een beetje cachet aan het geheel. Ik voelde me plots geen aansteller meer (met een depressie & burn-out..). Ik had iets meer dan ‘alleen’ de oorlog die binnenin woedde. 
Zo hoorde ik een verhaal wat me tot tranen toe roerde over ‘een mevrouw’ die vertelde over de kanker die ze had en waaraan ze uiteindelijk zou overlijden. 
Ze vertelde dat ze liever de kanker had dan de depressie die daaraan vooraf ging. Weten waar je tegen vecht, los van het feit of je strijd verliest of niet, is zo velen malen vatbaarder en werkelijker dan weerstand bieden tegen demonen die jou ook deels vormen.
De oorlog verklaren binnenin en ook tegen jezelf is een vreemde gewaarwording kan ik je vertellen. 
Dit gevecht is niet te omvatten in “dat het niet goed met je gaat” of "dat je je kut voelt”. Ik kan niet verwoorden hoe het voelt om jezelf niet meer te kunnen vinden. Om niet meer te weten waarvoor je je bed uitkomt. Waarvoor je het doet. 
Daarom ook probeer ik deze blog vol te houden. Wellicht gaat de combinatie van mijn ervaringen, die van anderen en de gedichten die ik er af en toe in gooi deze taalbarrière uiteindelijk te lijf. Weet dat ondanks het verlies van woordenschat je niet alleen staat. Dank je wel voor een aantal reacties over mijn teksten. Hoe kleinschalig ook, ik voel me dan even minder alleen wanneer je merkt dat er nog iemand is die snapt hoe het voelt. Dus dank je wel.