Als ik het lief vraag

Een hele dag stilzwijgend op de bank zitten voelt nutteloos en het moeten ontspannen komt niet uit een potje. De dag voltrekt zich als een in cirkels om je heen rondstampende mammoet. 
Zo eentje die net in de modder heeft liggen rollen zodat in de hete droogte waar jij je begeeft zich steeds meer harde korsten aarde bevinden. Je bent een watje. Je geeft op zonder te vechten. 
"Het is een welvaartsziekte. Een westers luxe probleem”.
Je bent geen doorzetter. Je bent gestruikeld over het eerste beste breed liggende strootje. Wat voeg jij nou toe aan de maatschappij als je niet eens voor jezelf kunt zorgen? 
"Ach, iedereen heeft wel eens een dag die tegenzit. Morgen ben je er wel weer. Schouders eronder en huppekee”. 
Ik aai rustig de harige poten van het puffende grote beest in de kamer. Soms doet mijn linkerarm nog wel wat ik van hem vraag. Soms.